Lea zette haar fiets tegen het hek bij de ingang van het park. De avondzon wierp een warme oranje gloed over het grasveld. Ze liep naar het bankje bij de vijver en liet zich zakken. Hier kon ze ademhalen, even ontsnappen aan alles.

Uit haar jas haalde ze een zakje broodresten. De eendjes waren er meteen bij, hun kleine golfjes doorbraken het spiegelgladde water. Ze gooide een paar kruimels en keek toe hoe ze erom streden. Even voelde ze rust, maar het knorren van haar maag trok haar terug.

Ze beet op haar lip. Misschien had ze meer moeten eten. Maar haar vaders woorden, zwaar als stenen, bleven hangen. Het is goed dat je van hem af bent. Zijn stem was zo zeker geweest, alsof hij wist wat het beste voor haar was. Maar hij wist niets.

Lea gooide een stuk brood met meer kracht dan nodig in het water. Een paar eendjes schrokken en zwommen weg. Ik wou dat ik Jason nooit ontmoet had dacht ze, haar handen trillend in haar schoot. Dan had het me niets kunnen schelen dat hij nu samen is met Laura.

Haar ogen prikten. Ze veegde snel een traan weg, alsof ze zichzelf verbood om te huilen. Haar benen voelden zwaar toen ze opstond. Ik zal maar eens naar huis gaan, dacht ze. Anders krijg ik weer een preek.

Ze liep naar haar fiets, haar hoofd laag. Maar halverwege stopte ze. Iets bewoog in haar ooghoek. Ze draaide zich om; haar adem stokte. De schaduwen van de bomen leken... anders. Ze kneep haar ogen samen en staarde naar de donkere vormen tussen de stammen. Er bewoog niets meer. Alleen het park, stil en roerloos, alsof het haar iets probeerde te zeggen. Lea haalde haar schouders op en draaide zich om, haar blik alweer op haar fiets gericht.

“Lea...”

Het gefluister was nauwelijks hoorbaar. Haar naam hing in de lucht alsof het niet alleen geluid was, maar iets tastbaars. Lea bleef abrupt staan. Haar hart klopte wild in haar borst, haar adem stokte. Had ze dat echt gehoord?

Ze draaide zich om, langzaam deze keer, haar ogen groot en zoekend. De stilte om haar heen leek zwaarder, beklemmender. “Hallo?” Haar stem klonk zachter dan ze bedoelde. Geen antwoord, alleen het zachte ritselen van de bladeren in de wind.

Haar blik schoot van boom naar boom, van schaduw naar schaduw. “Wie is daar?” Haar stem brak bijna. Maar er was niemand. Geen beweging, geen geluid. Alleen dat vreemde gevoel, alsof het park toekeek. Ze liep naar haar fiets toe zonder achterom te kijken. Lea bleef staan, haar adem nog steeds onregelmatig. Net toen ze zichzelf probeerde te overtuigen dat ze het zich had ingebeeld, kwam het gefluister opnieuw. Dit keer was het zachter, alsof het van ver kwam. “Lea...”

Haar hart bonsde in haar borst. Ze keek om zich heen, haar ogen zoekend in het schemerige licht. Iets bewoog weer, verderop, een glinstering tussen de bomen. Geen mens, geen dier. Het leek... onnatuurlijk.

Ze zette een paar stappen in de richting van het vreemde licht, haar schoenen kraakten op het grindpad. De lucht voelde kouder, de geur van natte bladeren en aarde sterker. Het licht bleef flikkeren, alsof het haar ergens naartoe leidde.

“Wie is daar?” riep ze, haar stem trillend. Geen antwoord. Alleen die flikkering, die haar blik gevangen hield.

Langzaam, verliet ze het pad en stapte tussen de bomen. Haar hand raakte een ruwe schors terwijl ze zich een weg baande door de schaduwen. En toen zag ze het.

In een holle boom, verborgen tussen dikke wortels en bladeren, glinsterde iets in het schemerlicht. Het metaal weerkaatste de laatste stralen van de zon. Lea knielde neer en boog zich dichter naar het voorwerp toe.

Een oud zakhorloge, versierd met sierlijke gravures. Het leek lang vergeten, maar nog steeds intact. De wijzers stonden stil, precies op twaalf uur. Ze reikte ernaar, haar hand aarzelend boven het koude metaal.

Zodra haar vingers het aanraakten, kwam het horloge tot leven. De wijzers schoten los en draaiden razendsnel rond. Een ijskoude wind stak op, het leek alsof het uit de holle boom zelf kwam. Lea deinsde achteruit, haar ogen groot van schrik.

“Lea...”

De stem klonk laag en doordringend. Haar hart bonkte in haar keel. Ze wilde wegrennen, maar haar voeten leken vastgenageld aan de grond.

“Als je één moment in je verleden kon veranderen,” vervolgde de stem, dreunend en onontkoombaar, “welk moment zou dat zijn?”

Lea hapte naar adem. Ongevraagd trok een herinnering haar mee, als een koude windvlaag die haar rug rilde.

Het was een gure winterdag. Ze stapte het warme, knusse café binnen, waar ze na school altijd met Laura afsprak. Haar adem hing nog zichtbaar in de lucht toen ze de sneeuw van haar kraag veegde. De geur van versgemalen koffie en warme chocolademelk vulde de ruimte. Ze keek rond, zoals altijd. Laura was er nog niet. Natuurlijk niet.

Lea ging naar hun vaste tafeltje bij het raam, zette haar tas neer en trok haar telefoon tevoorschijn. Haar vingers tikten gedachteloos over het scherm. Een bericht naar Laura, een korte blik op Instagram. De tijd leek nauwelijks vooruit te gaan.

“Is deze van jou?”

De stem was laag, vriendelijk, en toch liet het haar opschrikken. Ze keek op en staarde recht in een paar helderblauwe ogen. Even wist ze niets te zeggen. Het was Jason—de Jason. Een van de populairste jongens van school, met zijn warrige blonde haar en een glimlach die haast verboden zou moeten zijn.

Lea wist niet waar ze moest kijken. Haar ogen bleven hangen op het voorwerp in zijn hand—haar sjaal, die waarschijnlijk van haar stoel was gevallen. Ze voelde de warmte naar haar wangen stijgen en keek snel weg.

“Ja, dank u,” stamelde ze, haar stem zachter dan ze bedoelde.

Jason lachte en gaf haar de sjaal terug, zijn vingers licht langs de hare. “Hoe komt het dat zo’n mooi meisje hier helemaal alleen zit?” vroeg hij, zijn stem luchtig, maar met een speelse ondertoon.

Lea’s hoofd leek te exploderen. Noemde hij haar nu mooi? Jason—dé Jason—noemde háár mooi? Haar vingers sloten zich strak om de sjaal, alsof het ding haar kon beschermen tegen haar eigen hart dat wild tegen haar ribben bonkte.

“Ik wacht op mijn vriendin,” zei ze uiteindelijk, haar blik op de tafel gericht. Ze wilde zijn ogen niet zien, niet die knipoog die ze eerder nauwelijks aankon. Haar stem klonk bijna neutraal, alsof ze zichzelf dwong om niet te veel prijs te geven. Maar haar trillende handen verrieden haar alsnog.

“Is het goed dat ik je gezelschap hou tot je vriendin er is?” vroeg Jason met een glimlach, zijn toon vleiend, bijna nonchalant.

Lea wist niet waar ze het had. Haar hoofd schreeuwde: JAAAA! Maar toen ze haar mond opende, kwamen de woorden er een stuk minder overtuigend uit.

“Eeuh, als je dat echt wilt?” stotterde ze, haar stem breekbaar.

Jason lachte zacht en knikte. “Natuurlijk wil ik dat,” zei hij, alsof het de meest logische keuze ter wereld was. Voor ze het wist, schoof hij de stoel tegenover haar naar achteren en plofte neer, alsof ze al jaren vrienden waren.

Lea’s hart bonsde in haar keel terwijl ze zenuwachtig aan de rand van haar sjaal friemelde. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Zijn aanwezigheid leek de lucht in het café zwaarder te maken, maar tegelijkertijd voelde het alsof alles om hen heen wegviel. “Wat drink je van mij?” vroeg Jason terwijl hij zijn hand al omhoog stak om de serveerster te wenken.

Lea opende haar mond om te antwoorden, maar nog voor ze iets kon zeggen, stond de jonge serveerster al bij hun tafel. Haar kladblokje lag klaar, haar blik nieuwsgierig.

Lea slikte. Ze wilde iets cools bestellen, een biertje of een cocktail, zoals ze dat in films altijd zagen doen. Maar de herinnering aan die ene avond, dat feestje, kwam haar te snel terug. Hoe ze de ambulance in moest omdat haar maag leeggepompt moest worden... Ze rilde.

“Voor mij een muntthee, alstublieft,” zei ze uiteindelijk, haar blik naar de tafel gericht.

Jason keek haar even aan en lachte. “Muntthee? Serieus?” Zijn stem klonk speels, maar ze voelde haar wangen toch gloeien. Hij draaide zich naar de serveerster en gaf haar een knipoog. “Doe maar twee shotjes.”

De serveerster grijnsde en schreef het op. “Komt eraan,” zei ze, waarna ze zich omdraaide en naar de bar liep.

Shotjes. Lea’s maag draaide zich om bij het idee. Ze had dit niet zien aankomen, en nu zat ze hier, vast in het moment. Haar handen friemelden aan de rand van haar sjaal terwijl ze probeerde een manier te bedenken om eronderuit te komen.

Nog geen twee minuten later zette de serveerster twee shotjes voor hun neus. Jason pakte er direct een op en hief het glas. “Schol,” zei hij met een brede grijns, waarna hij het shotje moeiteloos achterover sloeg.

Lea pakte haar glas op, haar vingers stevig om het koude glas geklemd. Haar hand trilde licht. Gewoon doen, dacht ze. Niet twijfelen. Maar voordat ze het glas aan haar lippen kon zetten, klonk een stem achter haar.

“Zo, het is nog geen avond en jullie zitten al aan de drank?”

Lea draaide zich met een ruk om, het shotje nog steeds in haar hand. Daar stond Laura, haar jas half open en haar blik nieuwsgierig terwijl ze Jason kort opnam. “Ben je vast begonnen zonder mij?” vroeg ze met een speelse grijns.

Lea voelde haar wangen gloeien. “Het is niet wat je denkt,” mompelde ze, terwijl ze haar blik op het shotje in haar hand richtte.

Laura grijnsde en liet haar blik over de tafel glijden. “Nou, wat gezellig. Voor mij ook eentje?” zei ze, half tegen Jason, half tegen Lea.

Jason lachte en wenkte de serveerster opnieuw. “Ik wist dat ik jou leuk zou vinden,” zei hij tegen Laura, met een knipoog. “Nog een shotje voor de dame hier.”

Lea voelde een ongemakkelijke knoop in haar maag, maar ze dwong zichzelf om te glimlachen. “Je weet dat je het niet hoeft te doen,” zei ze zacht tegen Laura, maar haar vriendin haalde haar schouders op.

“Kom op, Lea. Het is maar een shotje,” zei Laura terwijl ze haar sjaal afdeed en plaatsnam naast Jason. “Schol!” zei ze lachend, terwijl ze haar glas oppakte en tegen Jason’s tikte. Ze dronk het in één teug leeg en zette het met een klap terug op tafel.

Lea bleef met haar glas in haar hand zitten. Haar blik gleed tussen Laura en Jason, die duidelijk op hun gemak met elkaar begonnen te praten. Ze voelde zich alsof ze plotseling niet meer thuishoorde aan deze tafel.

Lea keek naar het shotje in haar hand. Ik moet dit gewoon doen, dacht ze, terwijl ze het glas naar haar lippen bracht. De vloeistof brandde door haar keel, en ze hoestte meteen. Haar ogen traanden, en ze veegde snel over haar mond. “Bah,” mompelde ze, het glas met een klap op tafel zettend.

Laura schoot in de lach. “Wat een seut,” zei ze plagerig, terwijl ze met gemak haar eigen shotje achterover sloeg. Jason keek haar met een scheve glimlach aan en gaf haar een knipoog. “Ze leert snel,” zei hij speels.

“Laten we nog een ronde doen,” stelde Jason voor, terwijl hij zijn hand al omhoog stak om de serveerster te wenken.

Lea wilde protesteren, haar maag voelde al vervelend, maar Laura was haar voor. “Ja, waarom niet? Het is vrijdag!” zei ze enthousiast. Ze lachte en gaf Lea een speelse duw.

De glazen werden snel bijgevuld, en voordat Lea er goed over kon nadenken, stond het volgende shotje al voor haar neus. Ze pakte het op, aarzelde even, maar Jason’s blik hield haar vast. Niet onderdoen. Niet nu.

Ze dronk het, en hoewel het brandde, hield ze haar gezicht strak. Jason grijnsde goedkeurend. “that’s the spirit” zei hij, terwijl hij zelf moeiteloos het zijne wegslokte.

Het werd later. De tijd leek te vervagen, net als de scherpe randjes van haar gedachten. Laura stond op en zwaaide nonchalant met haar tas. “Ik ben weg, dames en heren. Veel plezier nog!” zei ze met een brede glimlach.

Lea knikte, haar hoofd draaide al een beetje. “Ga je al?” vroeg ze, haar stem iets te luid.

“Ja, morgen vroeg op,” zei Laura terwijl ze weg liep. Jason keek haar na, maar richtte zich toen weer op Lea.

“En jij?” vroeg Jason met een glimlach, terwijl hij zijn glas neerzette. Zijn ogen glinsterden in het schemerige licht van de bar.

Lea keek naar de klok aan de muur. Haar hoofd voelde zwaar, de alcohol duidelijk aanwezig. Ze glimlachte nerveus. “Ik denk dat ik maar eens ga. Het is al laat.”

Jason trok een wenkbrauw op en leunde iets naar voren. “Ben je zeker dat je het einde van de avond al wil missen? Maar goed, ik laat je niet alleen gaan. Dat zou onbeleefd zijn.”

Lea lachte zwakjes en schoof haar stoel naar achteren. “Ik ben wel gewend om alleen te gaan,” zei ze, maar haar stem klonk minder zeker dan ze wilde.

Buiten voelde de frisse lucht bijna als een klap in haar gezicht. Ze liep naar haar fiets en pakte het stuur vast, maar toen ze probeerde op te stappen, verloor ze bijna haar evenwicht. Jason was meteen naast haar, zijn hand stevig op haar arm.

“Whoa, rustig aan,” zei hij met een brede grijns. “Misschien is fietsen niet zo’n goed idee.”

Lea keek hem aan, haar wangen rood. “Het gaat wel,” zei ze snel, maar haar trillende hand om het stuur zei iets anders.

Jason schudde zijn hoofd. “Nee, echt niet. Ik loop wel met je mee naar huis.”

“Dat hoeft niet...” begon ze, maar hij hield haar tegen met een knipoog. “En toch doe ik het.”

Ze liepen samen door de stille straten, het geluid van hun voetstappen echoënd in de koude nacht. Lea voelde zich licht in haar hoofd, een mengeling van alcohol en het besef dat Jason naast haar liep. Hij praatte rustig, zijn stem warm en ontspannen, en af en toe lachte ze om iets dat hij zei.

Toen ze bij haar huis kwamen, bleef hij stilstaan. “Hier woon je dus,” zei hij zacht, terwijl hij haar aankeek.

Lea knikte, haar blik op de grond gericht. Ze wist niet wat ze moest zeggen. De stilte tussen hen voelde geladen, alsof er iets moest gebeuren.

Jason stapte iets dichter naar haar toe. “Weet je, ik heb een leuke avond gehad,” zei hij, zijn stem een fractie zachter.

Lea voelde haar hart in haar keel bonzen. Ze keek op, en hun blikken ontmoetten elkaar. Zijn hand rustte licht op haar arm, alsof hij wachtte op een teken.

“Ik ook,” fluisterde ze.

En toen boog hij zich naar haar toe. De kus was zacht, maar ook intens. De smaak van alcohol hing nog in de lucht, maar het maakte niet uit. Voor even leek de wereld stil te staan.

Een moment later bevond Lea zich opnieuw in het park. Ze keek geschrokken naar het zakhorloge , waarvan de wijzers nog steeds hevig ronddraaiden, niet wetend wat er juist gebeurt was. Maar ze kreeg geen kans om te overdenken wat dit alles betekende. Voordat ze het wist, werd ze opnieuw meegezogen in een herinnering.

Lea’s vingers omklemden haar iPhone. Voor de tiende keer op rij opende ze WhatsApp. Het bericht dat ze een uur geleden naar Jason had gestuurd staarde haar aan: "Heb je zin om vanavond naar de film te gaan?" Twee vinkjes. Niet gelezen.

Ze wist dat hij zijn 'laatst gezien' had uitgezet. Natuurlijk. Jason had een hekel aan mensen die hem controleerden. Maar juist daardoor werd Lea alleen maar onzekerder. Terwijl haar blik op het scherm bleef hangen, verscheen plotseling het woordje ‘online’ onder zijn naam. Haar hart sloeg een slag over. Eindelijk. Nu zal hij vast reageren.

Maar er gebeurde niets. Geen stipjes. Geen antwoord. En net zo plotseling als het verschenen was, verdween het woordje weer. Jason was offline. Haar keel voelde droog en haar gedachten tolden door haar hoofd. Online komen en niet reageren? Wat betekent dat?

Haar duim zweefde boven het toetsenbord. Ze begon te typen: "Als het zo zit, hoeft het niet meer. Het is over tussen ons." Maar ze wachtte. Staarde naar de woorden. Met een zucht wiste ze de hele zin weer.

"Nee, dat wil ik niet. Ik wil niet dat het over is." In plaats daarvan typte ze twee vraagtekens, gevolgd door een glimlachende emoji, zodat het niet te hard overkomt. Toen ze op verzenden drukte, voelde het alsof ze al haar trots met die emoji had ingeleverd.

Lea stuurde een WhatsApp-bericht naar Laura: "Die stomme Jason reageert niet op mijn berichtje. Jij zin om straks naar de film te gaan? Want als het zo zit, mag hij niet meer mee :p X."

Ze legde haar iPhone met een zucht op haar bureau en liep naar boven om te douchen. Misschien moest ze zichzelf dwingen om niet om de vijf minuten haar telefoon te checken. Dat zou vast helpen.

De warme douche voelde als een korte ontsnapping, maar zodra ze terug in haar kamer was, pakte ze haar telefoon als een reflex. Haar hart sloeg een slag over toen ze een melding zag.

Laura.

Met haastige vingers tikte ze het gesprek open:

"Ik kan niet vanavond, heb al plannen, sorryyy! Ander keertje?"

Lea staarde naar het scherm. Haar vingers trilden terwijl ze haar iPhone met een klap op haar bed gooide. Wat heb je eraan? dacht ze woedend. Een vriendje én een beste vriendin, en geen van beiden hebben ooit tijd voor je!

Ze plofte neer op haar bed en drukte haar gezicht in het kussen, haar hoofd bonkend van frustratie. Het leek alsof de hele wereld haar in de steek liet. En dat maakte haar boos… maar vooral voelde ze zich leeg. Pff, weet je wat, dacht Lea. Ik ga gewoon alleen naar de film. Dan heb ik tenminste iets te doen. Het is tenslotte een van de laatste dagen dat ze hem draaien.

Om zeven uur 's avonds stapte Lea de bioscoopzaal in. De geur van versgemaakte popcorn en zoete snoepjes vulde de ruimte. Ze had een zakje snoep en een grote bak popcorn gekocht. Het was een traktatie voor zichzelf, een poging om haar humeur op te krikken. Ze plofte neer op haar stoel, precies in het midden van de rij. Perfect zicht. De lichten dimden, en de reclame begon. Ze probeerde haar focus naar het scherm te verleggen, weg van de knagende onzekerheid die haar al de hele dag achtervolgde.

Het was al niet haar dag geweest, maar de twee mensen voor haar leken vastbesloten om het erger te maken. Hun luid gelach sneed door de zaal als een irritante mug die je niet weg kon slaan. Als ze zo doorgaan tijdens de film, dan wordt dit echt ondraaglijk, dacht Lea terwijl ze een handje popcorn in haar mond stopte. Ze wist dat ze niet de persoon was die iemand zou vragen om stiller te zijn, maar de ergernis gonsde door haar heen.

Plots hoorde ze een lach. Een die ze maar al te goed kende. Het was alsof haar hele lichaam verstijfde. Nee. Dat kan niet. Haar ogen gleden naar de jongen voor haar. Zijn houding, zijn haar, die lach. Haar adem stokte. Dat is Jason. Ze kon haar ogen niet van hem afhouden, haar gedachten gingen razendsnel. Wat doet hij hier? En met wie?

Ze voelde haar hart in haar keel kloppen toen ze naar de persoon naast hem keek. Een meisje. Haar ogen vernauwden zich. Laura. Haar beste vriendin. Haar hoofd tolde, en ze knipperde een paar keer om te checken of ze het goed zag. Maar er was geen twijfel mogelijk. Daar zaten ze, samen, alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

Haar gedachten tolden rond. Andere plannen, had Laura gezegd. Ja, blijkbaar plannen met mijn vriend. Wat een trut. Ze kon de bitterheid van die gedachte bijna proeven. Waarom hadden ze haar niets verteld? Waarom achter haar rug om?

Lea kon haar blik niet van hen afhouden. Jason boog zich naar Laura toe en fluisterde iets. Laura lachte zachtjes terug, en de intimiteit van dat moment voelde als een stomp in haar maag. Geen van beiden keek haar kant op, alsof ze niet bestond. Misschien is het niets, probeerde Lea zichzelf gerust te stellen. Misschien willen ze me gewoon niet kwetsen met hun... vriendschap. Maar die gedachte voelde als een leugen. Een bittere, pijnlijke leugen die zich vastzette in haar borst.

De film begon, maar Lea zag niets. Het licht van het scherm wierp flikkerende schaduwen op Jason en Laura. Ze bleef hen aankijken, alsof haar blik hen kon dwingen om te stoppen. Haar keel voelde strak. Jason legde zijn arm over Laura’s schouder. Haar hart bonsde in haar borst. Nee, dit doe je niet met gewone vrienden. Dit... dit is iets anders.

En toen gebeurde het. Jason boog zich naar Laura toe, en hun lippen raakten elkaar. Lea voelde het bloed uit haar gezicht wegtrekken. Haar hele lichaam leek stil te staan, behalve haar hart, dat wild tekeer ging. Dit is niet echt. Dit kan niet echt zijn.

Ze wilde iets zeggen, maar haar stem leek verdwenen. De wereld om haar heen vervaagde. Alles wat ze voelde was de pijn van verraad, alsof iemand haar een mes in de rug had gestoken. Toen kwam de woede. Heet en oncontroleerbaar.

Lea stond abrupt op. Haar handen trilden terwijl ze haar popcorn stevig vastklemde. Ze wist niet wat ze ging doen tot het al gebeurd was. Zonder een woord te zeggen liep ze naar hen toe en gooide de bak popcorn over hen heen. “VERRADERS!” schreeuwde ze, haar stem rauw van emotie.

Jason en Laura draaiden zich geschrokken naar haar om, hun ogen groot en hun monden half open. Maar Lea wachtte hun reactie niet af. Ze draaide zich om en rende de bioscoop uit, zonder een keer achterom te kijken. Haar tranen stroomden nu vrij, ze voelde niets anders dan pure woede en verdriet. Dit was het einde. Het echte einde.

Net toen de laatste beelden van het bioscoopmoment in haar hoofd wegstierven, voelde Lea een koude rilling langs haar ruggengraat. De herinneringen vervaagden als mist in de ochtendzon. Haar ademhaling vertraagde, alsof ze weer controle over haar lichaam kreeg. Ze was terug in het park.

Haar vingers streken over het gladde oppervlak van het zakhorloge, dat nog steeds in haar hand lag. De wijzers draaiden niet langer, maar stonden stil op twaalf uur. Alles rondom haar was stil, te stil..

De stem klonk opnieuw, doordringend en zacht tegelijk. "Dus, Lea... wat wordt je keuze?"

Haar keel voelde droog terwijl ze het horloge strak vasthield. De herinneringen uit het café en de bioscoop waren zo scherp geweest dat het leek alsof ze ze opnieuw had beleefd.

Lea dacht diep na. “Ik wou dat ik Jason nooit ontmoet had. Dan hoefde ik dit verdriet nu niet te dragen. Dan was Laura gewoon nog Laura, mijn beste vriendin, en niet Laura de trut die met mijn vriend is gaan lopen. Ik wou dat het was zoals voor ik Jason leerde kennen”.

"Weet je dat zeker?" vroeg de stem.

Lea aarzelde niet langer. De beelden van Jason en Laura spookten nog door haar hoofd. Haar hart bonsde, maar haar stem was vastberaden. "Ja, ik wou dat ik Jason nooit ontmoet had," zei ze met een stem die geen twijfel toeliet.

Nog voordat ze haar hele zin had uitgesproken, begonnen de wijzers in het horloge opnieuw rond te tollen. Een ijzige wind blies vanuit het niets, haar haren dansten wild in de plotselinge storm. De wereld leek om haar heen te vervagen, en alles werd zwart.

Lea zat aan het tafeltje bij het raam in het café. Laura was er niet—te laat, zoals altijd. Ze pakte haar iPhone op en stuurde haar een berichtje:

Meid, waar zit je? School is al een kwartier uit.

Haar vingers tikten snel over het scherm. Toen het bericht verzonden was, liet ze haar blik door het café glijden. De vertrouwde geur van koffie en warme appeltaart hing in de lucht.

Haar sjaal lag op de grond. Ze voelde een vreemd, knagend gevoel in haar maag, alsof het iets betekende. Maar ze schudde die gedachte snel van zich af. Ze bukte, raapte de sjaal op en hing hem terug over de leuning van haar stoel.

Op dat moment stapte een jongen met blond haar het café binnen. Hun blikken kruisten elkaar, en Lea’s adem stokte. Het voelde alsof de tijd even stilstond. Een vreemde warmte verspreidde zich in haar borst. Jason. Hij was hier, en hij leek zelfs nog mooier dan ze zich had herinnerd.

Lea kreeg weer dat vreemde gevoel dat ze iets belangrijks miste. Ze haalde haar schouders op en wenkte de serveerster om alvast een theetje te bestellen. Verveeld roerde ze in haar thee toen Laura binnenkwam. Hevig zwaaiend ging ze op haar plaats voor haar zitten. Ze bestelde een wijntje en vertelde over een nieuwe jongen in haar klas. Lea luisterde maar half want ze bleef steeds het gevoel hebben dat er iets niet helemaal klopte. Tegen 18.00 besloot Lea om naar huis te gaan. Laura volgde haar. Samen namen ze hun fiets en trapten in stilte langs de smalle landweg.

Lea keek op toen in de verte de koplampen van een voertuig opdoemden. Het witte busje leek eerst niets bijzonders, gewoon een voertuig dat zijn weg volgde. Maar toen merkte ze hoe het gevaarlijk snel dichterbij kwam, haar adem stokte. "Laura, kijk uit!" riep Lea paniekerig, terwijl haar ogen zich op het scheurende busje richtten dat veel te hard door de bocht ging.

Laura’s gezicht stond dromerig, haar ogen volgden een vogel die hoog in de lucht cirkelde. "Wat zei je?" vroeg ze afwezig, alsof Lea’s stem maar een zacht briesje was in de verte. Een kleine glimlach speelde rond haar lippen, alsof ze niet doorhad hoe ernstig de situatie was.

"Laura! Kijk uit!" Lea’s stem sloeg over van paniek, haar hart bonsde in haar borst. De auto kwam dichterbij. "Spring weg! Nu!" schreeuwde ze, haar keel rauw van angst.

Maar het was te laat. Het busje slipte, de banden krijsten tegen het asfalt. Lea kon niets anders doen dan toekijken hoe het voertuig naar de kant van de weg gleed, precies waar Laura fietste. Een doffe klap galmde door de lucht, gevolgd door het geluid van metaal dat kreunde en brak. Laura’s lichaam werd met een brute kracht van haar fiets geslingerd en landde meters verder op de grond.

De wereld leek stil te staan. Lea liet haar fiets vallen en rende naar Laura toe, haar adem een paniekerig gehijg. "Laura! Laura!" Haar stem brak terwijl ze naast haar vriendin neerknielde. Laura lag roerloos, haar gezicht bleek in het schemerlicht. Een dunne bloedstreep liep langs haar slaap. Lea’s handen trilden terwijl ze naar haar telefoon greep. "Blijf bij me, alsjeblieft!" fluisterde ze, tranen prikten in haar ogen terwijl ze 112 belde. De stilte werd alleen doorbroken door het zachte geluid van Lea’s snikken en het verre geluid van een naderende ambulance.

*** De lentezon scheen zwak door de kale takken terwijl Lea op het koude bankje zat. Het park was stil, op het zachte gefluit van vogels na. Ze sloot haar ogen en ademde diep in, maar de frisse lucht leek niet te helpen. Laura had altijd van vogels gehouden. Zelfs op dat laatste moment was ze bewonderend naar ze aan het staren. Lea beet op haar lip. Die vogels... die beesten hebben haar afgeleid, dacht ze bitter. Maar diep vanbinnen wist ze dat het niet waar was. Het was de schuld van de chauffeur van het witte busje; uit onderzoek bleek dat hij dronken achter het stuur zat, en zo heeft hij een onschuldig leven genomen. Haar beste vriendin… Net 18 geworden, vol plannen en dromen. Samen zouden ze afstuderen. Ze hadden urenlang gefantaseerd over hun toekomst: samen naar de universiteit, communicatiewetenschappen studeren, op avontuur naar het buitenland. Maar dat alles was nu niets meer dan een droom. Lea’s ogen prikten en tranen stroomden langs haar wangen naar beneden. Ze kon niet meer stil blijven zitten en stond op. Ze wandelde langs de vijver waar al een paar kleine kuikentjes rondzwommen. Waar een leven eindigt, begint een nieuw dacht Lea somber. Ze liep langs de rand van het park en zag dat een paar bomen al in bloei begonnen te staan. Plots hoorde ze een stem: "Lea..." Lea keek verschrikt achterom, maar ergens voelde de stem vertrouwd, alsof ze deze al eerder had gehoord. Een licht glinsterde achter de struiken. Ook dit kwam Lea akelig bekend voor. Ze volgde het licht en zag een oud zakhorloge in een holle boom liggen. "Lea..." De stem klonk weer, kalm maar doordringend: " ben je tevreden met je keuze?" Ze hapte naar adem en liet haar blik rondgaan. De woorden "ben je tevreden?" echoden in haar hoofd. Tevreden? Waarover? Haar hart bonkte in haar borst. Ze voelde zich alsof ze verdwaald was in een wereld die niet helemaal de hare was. Wat was er aan de hand? Haar gedachten probeerden grip te krijgen op de situatie, maar het was alsof ze door een dichte mist dwaalden, zonder een duidelijk pad te zien. "Je wilde dat Jason geen rol meer speelde in je leven," vervolgde de stem. "En nu is hij slechts een voorbijganger, niets meer. Maar je hebt iets anders opgeofferd." Lea begreep er niets van. Haar blik gleed over het horloge, alsof ze hoopte dat het haar antwoorden kon geven. "Wat bedoel je?" fluisterde ze. Plotseling schoten herinneringen door haar heen. Het café, Jason, de bioscoop... Haar maag draaide zich om, alsof de herinneringen haar letterlijk bij de keel grepen. De stem uit het horloge liet een lage, raspende lach horen, alsof het genoot van haar verwarring. "Dit, Lea, is wat er oorspronkelijk is gebeurd. Jij hebt de keuze gemaakt om Jason nooit te leren kennen," zei het met een dreigende ondertoon die door haar hele lichaam trilde. Lea’s handen trilden terwijl ze het horloge strak vasthield. "Dit is niet wat ik wilde," fluisterde ze.. "Ik wilde gewoon dat het verdriet stopte, het verraad, ik wilde Laura terug. Ik wilde geen ongeluk. Dit verdiende ze niet." "Elke keuze heeft een prijs," zei de stem, zacht maar onwrikbaar. "Wil je dit herstellen?" Lea knikte heftig, tranen brandden in haar ogen. "Ja," zei ze, haar stem schor. "Alsjeblieft, laat me het herstellen." Het zakhorloge begon opnieuw te draaien, sneller en sneller, terwijl de wereld om haar heen oploste in een draaikolk van licht. De wind stak op. Lea sloot haar ogen stevig, terwijl haar handen het horloge nog steviger vastklemden. Toen de wind ging liggen, opende ze langzaam haar ogen. Het park was weer zoals het was geweest. De zachte avondzon kleurde het gras goud, de lucht rook naar lente. Alles leek stil, vredig zelfs.

Ze haalde diep adem en keek naar het horloge, dat nu roerloos in de holle boom lag. De herinneringen aan Laura en Jason waren teruggekeerd, maar nu voelde het alsof ze ergens buiten haar bereik zweefden. Ze keek nog een laatste keer naar het horloge, wetend dat ze er nooit nog gebruik van ging maken en liep weg

Lea liep langzaam naar het bankje bij de vijver en ging zitten. Ze keek naar het spiegelgladde water waarin een klein kuikentje ronddobberde. Ze wist dat Jason nooit van haar had gehouden, en dat Laura hem nu had. Die wetenschap brandde, maar tegelijkertijd voelde ze een klein sprankje berusting. Soms moest je accepteren dat pijnlijke wendingen bij het leven horen. En zoals haar moeder altijd zegt: “het kan altijd erger” en dat heeft ze in levende lijve ondervonden Lea zuchtte en sloot haar ogen. Het was niet wat ze had gewild, maar voor nu was het genoeg.