“Matthy, er is post voor je, maar ik zou zweren dat ons adres in jouw handschrift is geschreven,” zegt Koen verward, nadat hij zonder aankondiging mijn kamer binnen is gestormt. Ik lig nog in bed en ik steek mijn hand naar hem uit. Eigenlijk wilde ik al uit bed, maar de slapende jongen op mijn borst, hield dat tegen.

Koen geeft me de brief aan en meteen kijk ik naar het handschrift. “What the fuck,” zeg ik als ik zie dat het daadwerkelijk mijn handschrift is. “Ja dat dus, maar goed. Ik moet weer aan het werk,” zegt Koen, waarna hij meteen mijn kamer weer uitbeent. Ik roep hem nog succes toe, daarna hoor ik in de verte een dankjewel terug.

Ik open de brief. Ik kan me niet herineren dat ik mezelf ooit post gestuurd heb, dus ik heb geen idee wat dit kan zijn.

Beste Matthy,

Ik ben het, Matthy, maar dan uit een ander universum. Ik wil je waarschuwen, omdat ik weet wat er komen gaat.

Geniet nog even van je tijd met Robbie, nu het nog kan, volgende week breekt het drama uit.

Succes.

Groetjes,

Matthy.

Ik voel mijn adem versnellen en mijn handen beginnen te trillen. Wat. Is. Dit.

De jongen op mijn borst lijkt het door te hebben, want op een slaperige toon vraagt hij wat er aan de hand is. Ik geef hem de brief aan.

“Vast een of andere fan die een geintje met je uithaalt, schat,” zegt hij als poging om me gerust te stellen. Ik schud mijn hoofd, “maar dat is mijn handschrift.” “Die kunnen ze zo op het internet vinden, geloof me nou maar.” Hij drukt een kus op mijn mond en ik besluit het maar te laten gaan. Er gebeurt vast niks.

Een week later.

Had ik nou de laatste zin maar wel gelezen.

PS. Geloof Robbie niet. Ik ben geen fan.