“Ik moet je wat vertellen.” Ik kom letterlijk bij de Brabander met de deur in huis vallen met deze mededeling. De afgelopen weken heb ik meermaals huilend bij Raoul gezeten, omdat ik het simpelweg niet meer wist. Alles wat ik opkrop bij hem, komt er bij Raoul weer uit. Niet eerlijk en dat weet ik ook, dus nu is het moment dat ik er wat aan ga doen.

Ik tref hem aan zijn bureau. Als ik op zijn scherm kijk, zie ik dat hij zijn eigen video aan het controleren is. Hij zet zijn koptelefoon af en legt deze voor zich neer. Ik neem plaats op zijn bed, terwijl hij zijn bureaustoel naar me toe draait.

“Om nog meer met de deur in huis te vallen,” zeg ik, “ik ben verliefd op je. Ik loop hier echt al maanden mee, maar ik kan het gewoon niet meer voor me houden.” Ik zie geen enkele verandering in emotie.

“Matt,” zegt hij dan zuchtend, “sorry. Fuck, ik weet niet helemaal hoe ik hierop moet reageren. Ik wil je niet kwetsen of iets.”

De moed zakt me in mijn schoenen, alleen ik kan nu niet meer terug. Nu ik A heb gezegd, moet ik ook B zeggen.

“Ik voel niet die gevoelens voor je. Geloof me als ik zeg dat ik echt van jou hou en dat je echt veel voor me betekend, maar puur vriendschappelijk,” zegt hij na een korte stilte.

Ik wil mijn tranen echt bedwingen en ik doe er mijn uiterste best voor, maar toch lukt het me niet. Ze stromen als watervallen mijn wangen over, want ondanks dat ik dit ergens al verwacht had, komt het toch hard aan. Ik hoor hoe hij opstaat en naast me komt zitten en een arm om me heen slaat. “Vind je dit oke?” Vraagt hij dan onzeker. Ik knik tussen de tranen door.

“Ik zou je de wereld geven, Matthy, maar helaas ben ik jouw wereld en dat is nou net hetgeen dat ik je niet geven kan,” fluistert hij, waarna hij me in zijn armen sluit.