27 augustus 2050 is wat mijn telefoon aangeeft. Ik weet exact wat er gaat gebeuren vandaag en het is niet iets waar ik naar uitgekeken heb. Vandaag is Raoul jarig en wordt hij 18, wat betekent dat hij weg mag, op zichzelf mag gaan wonen en dat de kans dat ik hem ooit nog spreek, klein is.

Sinds 20 geleden worden alle kinderen opgevoed in overheidsinstellingen. Kinderen leren hier hoe ze de perfecte burgers zijn, zodat ze, als ze 18 jaar zijn, de samenleving in kunnen. Het uiteindelijke doel hiervan is het terugbrengen van de wereldpopulatie en de hoeveelheid criminaliteit. Het eerste is zeker gelukt, maar het tweede wat minder; doordat iedereen in één klap vrijheid krijgen, ontsporen de meeste mensen.

Sinds ik klein ben, heb ik hier vier beste vrienden; Milo, Koen, Raoul en Robbie. Vandaag wordt Raoul 18 jaar en mag hij weg. Hij is daarmee de eerste van ons vijf die hier weg mag. We hebben afgesproken om hierna met zijn allen samen te gaan wonen, maar ik ben zo bang dat dat niks wordt, aangezien de meeste vriendschappen na 18 jaar stuk gaan.

"Matt," zegt Raoul, waarmee hij me uit mijn gedachten schudt. Ik vlieg hem letterlijk in zijn armen en ik hou hem vast alsof dit de allerlaatste keer is. "Hey, rustig aan," fluistert hij, als hij merkt dat ik begin te snikken. "Kijk me eens aan," fluistert hij dan. Ik luister naar hem en trek een stukje terug. "Ik ga je echt, echt, echt niet verlaten, oké? Ik kom op bezoek, regel een huis voor ons en jij komt volgend jaar gezellig bij me in wonen, beloofd?" Zegt hij. Hij klinkt oprecht, waardoor ik net wat meer ga geloven in zijn woorden. Ik knik, "beloofd."